Μαρia 45 ετων

---

Η Μαρία ήταν μια γυναίκα γύρω στα 45, εργατική, ευγενική, γεμάτη καλοσύνη. Όμως κουρασμένη.
Ήρθε σε εμένα με μια απλή – αλλά και βασανιστική – ερώτηση:
«Γιατί ενώ δουλεύω, προσπαθώ και κάνω τα πάντα σωστά, δεν μου μένει ποτέ τίποτα;»
Τα χρήματα της έφευγαν σαν νερό από τα χέρια. Κάθε φορά που κατάφερνε να σταθεί λίγο, κάτι συνέβαινε – ένα απρόβλεπτο έξοδο, ένα πρόβλημα υγείας, μια ζημιά στο σπίτι.

Είχε φτάσει στο σημείο να νιώθει ότι το σύμπαν την τιμωρεί.
Όμως δεν ήταν έτσι.

Ξεκινώντας να συνδεθώ με την ενέργειά της, μου αποκαλύφθηκαν τρία βασικά σημεία:

1. Υπήρχε ένα κληρονομικό μοτίβο φτώχειας – μια πεποίθηση περασμένη από τη μητέρα και τη γιαγιά της, που έλεγε:
   «Οι καλοί άνθρωποι δεν ζητούν πολλά».
   Η Μαρία είχε μεγαλώσει με την αίσθηση ότι το να ζητάς χρήματα ή άνεση είναι κάτι σχεδόν "κακό", σχεδόν εγωιστικό.
    
2. Είχε υποσυνείδητους όρκους φτώχειας, από παλαιότερες ζωές, όταν είχε αφιερώσει τον εαυτό της σε πνευματικούς δρόμους – μοναχούς, θεραπεύτρια, βοηθό των φτωχών. Εκεί, είχε δεθεί ενεργειακά με την ιδέα ότι η υλική ασφάλεια είναι εμπόδιο στην "αποστολή".
    
3. Κουβαλούσε ένα τραύμα αδικίας, όταν σε νεαρή ηλικία της έκλεψαν χρήματα που της ανήκαν – και από τότε, η ψυχή της είχε «γράψει» ότι το χρήμα είναι επικίνδυνο και δεν μπορεί να το κρατήσει με ασφάλεια.
    

Αυτές οι πληροφορίες την συγκλόνισαν – γιατί ξαφνικά όλα είχαν μια εξήγηση.

Μαζί δουλέψαμε σε τρία επίπεδα:

• Στην ενεργειακή απελευθέρωση από παλιά συμβόλαια και όρκους,
   
• Στην επανεκπαίδευση της πρόθεσης, ώστε να μάθει να ζητά χωρίς ενοχή,
   
• Και στην πρακτική μαγεία ευημερίας, με συγκεκριμένη εργασία για ανοίγματα και καθαρισμό οικονομικής ροής.
   

Η Μαρία άρχισε να νιώθει τη διαφορά σχεδόν άμεσα. Πήρε πίσω χρήματα που της χρωστούσαν εδώ και χρόνια, χωρίς καν να τα ζητήσει. Της έγινε πρόταση για καλύτερη θέση στη δουλειά. Και το πιο σημαντικό: ένιωσε για πρώτη φορά στη ζωή της ότι "αξίζει".

Σήμερα, η Μαρία δεν είναι απλώς πιο σταθερή οικονομικά — είναι πιο ελεύθερη ψυχικά.

 Ο Λουκάς ήταν ένα παιδί με πόνο βαθύ και σιωπηλό, από την επαρχία. Ήρθε κοντά μου κουβαλώντας ένα και μόνο αίτημα: «Θα τα ξαναβρώ με την κοπέλα μου; Τι μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε ξανά μαζί;»

Η σχέση του είχε κρατήσει δυόμισι χρόνια. Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που χώρισαν, αλλά η πληγή ήταν ακόμη ανοιχτή. Ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή ότι είχε απευθυνθεί σε πάρα πολλά μέντιουμ. Είχε ήδη κάνει πολλά – "επαναφορές", "εργασίες", "σπασίματα" – όμως τίποτα δεν είχε αποδώσει.
Όπως μου είπε και ο ίδιος με μια πικρή ειρωνεία:
«Όλοι μου λέγανε πως θα γυρίσει… αλλά εγώ δεν την έβλεπα πουθενά.»

Καθώς άρχισα να διαβάζω την ενέργειά του και να αφουγκράζομαι την κατάσταση, αυτό που μου φανερώθηκε ήταν ξεκάθαρο: η κοπέλα του, με τον τρόπο σκέψης που είχε εκείνη την περίοδο, είχε αποφασίσει να προχωρήσει τη ζωή της χωρίς εκείνον. Είχε αρχίσει να ανοίγεται στην ιδέα ενός νέου ανθρώπου.
Την πονούσε – αλλά και την φόβιζε – η βίαιη, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Λουκά.
Όμως… δεν ήταν όλα τελειωμένα.

Η ενέργεια της σχέσης τους μου έδειχνε ότι ο κύκλος δεν είχε ακόμη κλείσει. Υπήρχε ακόμη ένα νήμα, έστω και αχνό, που τους συνέδεε.

Στον Λουκά, είδα κάτι πολύ πιο βαθύ από έναν έρωτα που δεν είχε ακόμα σβήσει. Είδα τα σημάδια της απώλειας και της εξάρτησης να τον βαραίνουν. Μου εξομολογήθηκε πως ήταν υιοθετημένος. Ο φόβος της εγκατάλειψης τον είχε κατακλύσει από παιδί. Αυτός ο φόβος, ασυνείδητα, τον οδηγούσε στην εμμονή με την πρώην του — όχι τόσο επειδή ήθελε εκείνη συγκεκριμένα, αλλά επειδή δεν άντεχε την ιδέα ότι κάποιος τον αφήνει.

Η συνεχής προσκόλληση στα μέντιουμ και τις προβλέψεις, στην ουσία, ήταν σαν να ζητούσε ένα “ενεργειακό στήθος”, όπως ένα μωρό που αναζητά τη μητρική θαλπωρή για να απαλύνει τον πόνο του.

Και εδώ ήταν το κρίσιμο σημείο:
Η επιθυμία του δεν μπορούσε να υλοποιηθεί, γιατί ο ίδιος την μπλόκαρε.
Βαθιά μέσα του δεν είχε ξεκαθαρίσει αν ήθελε πραγματικά εκείνη τη γυναίκα πίσω ή αν απλώς ήθελε να σβήσει τον πόνο που του είχε αφήσει ο χωρισμός. Δεν υπήρχε ξεκάθαρη πρόθεση. Και αυτό, στη μαγεία, είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό εμπόδιο: αν δεν ξέρεις καθαρά τι θέλεις, καμία εργασία δεν μπορεί να σε βοηθήσει.

Ο Λουκάς πήγαινε από εδώ κι από εκεί, ξεκινούσε εργασίες και τις άφηνε στη μέση. Αναζητούσε λύσεις χωρίς να κοιτάζει κατάματα την πληγή του. Όμως, ακόμη και σε αυτή τη σύγχυση, υπήρχε ελπίδα:
Μέσα από την ειλικρινή δουλειά με τον εαυτό του και μια σταθερή, ξεκάθαρη πρόθεση, μπορούσαν να γίνουν πράγματα. Όχι για να φέρει πίσω κάποιον με το ζόρι, αλλά για να ανασάνει ο ίδιος, να γιατρευτεί, και ίσως… να μπορέσει να αγαπήσει ξανά – πρώτα τον εαυτό του.

Όταν η Μαρίνα ήρθε στο γραφείο, έμοιαζε σχεδόν να τρέμει.
Η ταραχή της δεν ήταν απλώς έντονη — την ένιωθες να γεμίζει το χώρο. Κουβαλούσε ένα άγχος που σχεδόν σου το μεταβίβαζε με την παρουσία της.
Το πρόβλημά της φαινομενικά απλό, μα πάντα οι ρίζες είναι πιο βαθιές:
Είχε μια σχέση που φαινόταν να πηγαίνει καλά και, ξαφνικά, χωρίς καμία εξήγηση, ο σύντροφός της της ζήτησε να χωρίσουν.

Της ζήτησα να πάρει μια ανάσα, να ηρεμήσει — κι ενώ προχωρούσαμε στη συνεδρία, νοερά κάλεσα τους αγγέλους. Τους ζήτησα να απαλύνουν κάθε μόριο του κορμιού και της ψυχής της, να διώξουν την αναστάτωση, ώστε να μπορέσουμε να δούμε καθαρά.

Όταν η ενέργειά της ησύχασε, άρχισε να ανοίγεται. Οι άγγελοι μου έδειξαν την ιστορία της:
Είχε περάσει ένα δύσκολο, περιπετειώδες διαζύγιο και είχε δύο παιδιά. Το ίδιο, όπως αποδείχτηκε, είχε βιώσει και ο σύντροφός της. Δύο άνθρωποι πληγωμένοι, που είχαν βρει κάτι τρυφερό ο ένας στον άλλον — αλλά όχι ακόμη θεραπευμένοι.

Μέσα από το φως των αγγέλων, φάνηκε κάτι πολύ σημαντικό:
Υπήρχε δυνατότητα επανασύνδεσης. Αλλά, ακόμη κι αν γυρνούσε, τα πράγματα θα κατέληγαν και πάλι σε αδιέξοδο.
Ζήτησα καθοδήγηση για το "γιατί". Και οι άγγελοι μου ψιθύρισαν να τη ρωτήσω για τη σχέση με τη μητέρα της.

Η απάντηση ήρθε με σιωπή και έπειτα με δάκρυα.
Η σχέση τους ήταν δύσκολη, συγκρουσιακή, γεμάτη απογοήτευση. Η Μαρίνα κουβαλούσε μέσα της θυμό και παράπονο. Τη θεωρούσε υπεύθυνη για πολλά από τα δικά της αδιέξοδα.
Και οι άγγελοι ήταν σαφείς:
Αν δεν συγχωρέσεις τη μητέρα σου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις ισορροπία στις συντροφικές σου σχέσεις. Όσο κρατάς το παρελθόν ζωντανό μέσα σου, το μέλλον σου δεν μπορεί να ανθίσει.

Η Μαρίνα με ρώτησε αν μπορούσα να τη βοηθήσω να κάνει επαναφορά για τον αγαπημένο της.
Με πόνο στην καρδιά, της αρνήθηκα. Όχι επειδή δεν ήθελα — αλλά επειδή ήξερα πως θα ήταν μάταιο. Θα είχε προσωρινό αποτέλεσμα και μόνο απώλεια χρόνου και χρημάτων για εκείνη.

Της είπα:
«Πρώτα πρέπει να θεραπεύσεις το τραύμα με τη μητέρα σου. Μετά, θα προχωρήσουμε. Και τότε, θα δεις το θαύμα.»

Δεν ήταν εύκολο. Το μίσος, το βάρος, η πίκρα είχαν ριζώσει μέσα της χρόνια. Αλλά η Μαρίνα ήταν γενναία. Έκανε δουλειά με τον εαυτό της, έκλαψε, γράφτηκε γράμματα, ζήτησε συγγνώμη, συγχώρεσε.

Και τότε, σαν να άνοιξε μια πόρτα φωτός.
Η ενέργειά της άλλαξε. Το σώμα της χαλάρωσε. Το βλέμμα της μαλάκωσε.
Και ναι — κάναμε τότε την εργασία της επαναφοράς. Και ναι — το αποτέλεσμα ήταν μόνιμο. Γιατί πλέον, δεν υπήρχαν εμπόδια μέσα της. Ο αγαπημένος της επέστρεψε, και αυτή τη φορά, η σχέση δεν βασιζόταν στην ανάγκη, αλλά στην αλήθεια.

Η Άννα ήταν από εκείνες τις γυναίκες που, μόλις τις αντικρίσεις, νιώθεις μια γλυκύτητα να σε τυλίγει. Αγγελικό πρόσωπο, διακριτικός λόγος, και μάτια γεμάτα ευαισθησία — αλλά και πόνο. Όταν ήρθε κοντά μου ήταν 31 χρονών, και δεν έκρυβε πια την απόγνωση που την έπνιγε:
«Θέλω να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, παιδιά… αλλά κάτι με μπλοκάρει. Δεν μπορώ άλλο.»

Αυτή η επιθυμία της δεν ήταν μόνο προσωπική — είχε "ντυθεί" και με το βάρος της οικογενειακής πίεσης, ιδιαίτερα από τη μητέρα της, που της υπενθύμιζε συχνά πως ο χρόνος «φεύγει».

Εδώ και πέντε χρόνια, δεν είχε καταφέρει να κρατήσει μια σταθερή σχέση. Όλοι οι άντρες που εμφανίζονταν στη ζωή της, ξεκινούσαν με ενθουσιασμό… και ξαφνικά εξαφανίζονταν. Κανείς δεν έμενε. Κανείς δεν έφτανε στην καρδιά της.
«Νιώθω ότι κάτι πάνω μου τους διώχνει», μου είπε με φωνή που έτρεμε.

Η επαναλαμβανόμενη απόρριψη είχε φέρει μαζί της κατάθλιψη, νευρικότητα, και μια ψυχική κατάρρευση. Η αυτοπεποίθηση της Άννας είχε σχεδόν διαλυθεί. Όσο πιο πολύ ήθελε την αγάπη, τόσο πιο πολύ την απέφευγε.

Είχε απευθυνθεί ήδη σε αρκετούς «ειδικούς». Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς της είχαν πει πως «δεν θα παντρευτεί ποτέ». Αυτές οι λέξεις είχαν καρφωθεί στην ψυχή της σαν προφητεία.

Η αλήθεια είναι… ότι και στα δικά μου χαρτιά, φαινόταν πως ο γάμος αργούσε.
Αλλά όταν έκλεισα τα μάτια και επικαλέστηκα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, είδα κάτι διαφορετικό: είδα χαρά, ολοκλήρωση, φως. Και εκεί διάλεξα να σταθώ.

Εμπιστεύτηκα τον Αρχάγγελο και του παρέδωσα την πρόθεσή μας.
Πρότεινα στην Άννα να ξεκινήσουμε υπνοθεραπεία με την καθοδήγηση των αγγέλων, ώστε να καθαρίσουμε όλο αυτό το σκοτάδι που είχε ριζώσει μέσα της από παιδί.

Κάναμε 10 συνεδρίες.
Κάθε φορά, αφαιρούσαμε ένα στρώμα πόνου, μία παλιά πεποίθηση, μία φωνή που της έλεγε ότι «δεν αξίζει».
Ύστερα, με την αγγελική μαγεία, έκανα προσωπικό καθαρισμό και λύσιμο κάρμα για να εξαφανίσουμε τα μπλοκαρίσματα. Και τέλος, κάναμε εργασία ελκτικής ενέργειας συντρόφου, βασισμένη ακριβώς στο τι ήθελε να προσελκύσει: σεβασμό, αγάπη, σταθερότητα, τρυφερότητα.

Το αποτέλεσμα ήρθε σαν δώρο από τον ουρανό.
Μέσα σε δύο μήνες γνώρισε έναν υπέροχο άνθρωπο, τέσσερα χρόνια μικρότερό της — που από την πρώτη στιγμή τη φρόντισε σαν κάτι πολύτιμο. Σε εννέα μήνες συγκατοίκησαν. Σήμερα είναι παντρεμένοι, ευτυχισμένοι, και έχουν δύο υπέροχα παιδιά.
«Είναι ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν», μου λέει.
«Και να φανταστείς, είχα σχεδόν πειστεί πως δεν θα το ζήσω ποτέ.»

Η ιστορία της Άννας είναι η υπενθύμιση πως ποτέ δεν είναι αργά. Ούτε στα 31, ούτε στα 41, ούτε στα 61.

Η αγάπη έρχεται πάντα — αρκεί να την καλέσεις καθαρά, και να έχεις την πίστη να περιμένεις τη στιγμή της.